بررسی شیوع فکر خودکشی در پرسنل نظامی پادگانهای نیروی زمینی ارتش تهران در سال ۱۳۸۴

سابقه و هدف : خود کشی عمل آگاهانه نابودسازی به دست خود است. خودکشی نظامیان در محیط نظامی دارای شرایط خاصی است زیرا نه تنها دارای اثرات مصیبت بار بر روی خانواده است بلکه اثرات نامطلوبی را بر روی محیط نظامی می گذارد. این مقاله به بررسی شیوع فکر خود کشی در پرسنل نظامی پادگانهای نزاجا تهران می پردازد.   مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی مقطعی cross sectional بر روی 321 نفر پرسنل نزاجا مشغول به خدمت در پادگانهای نزاجا در شهر تهران در سال 1384 که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای- طبقه ای انتخاب شده بودند صورت گرفت. تشخیص بیماری براساس آخرین روشها و معیارهای( diagnostic and statistic manual of mental disorder ) dsm صورت گرفت. ابتدا سه پادگان از سطح شهر تهران به عنوان نمونه و به صورت تصادفی انتخاب وبه نسبت جمعیت حجم نمونه از پرسنل پایور ووظیفه آنجا انتخاب شده وبا مراجعه حضوری وبه روش مصاحبه نمونه گیری می شد.   یافته ها: نتایج به دست آمده در این مطالعه نشان داد که 3/15% افراد دارای افکار خود کشی اند و قریب به 9/1% آنها سابقه اقدام به خود کشی دارند. قریب به 9/5% افراد سابقه بیماری روانپزشکی دارند. فراوانی افکار خود کشی درپرستل وظیفه 8/19% ودر پرسنل دارای بیماری همراه روانپزشکی 2/84% بوده است. این میزان در افراد دارای سطوح مختلف تحصیلات تفاوت آماری معنی دار ندارد.   نتیجه گیری: افکار خود کشی درپرستل وظیفه و پرسنل دارای بیماریهای زمینه ای روانپزشکی بیشتر بود. نتایج این مطالعه با مطالعات مشابه قبلی مطابقت داشت.